Ta maska Luba z lasów środkowej Afryki, pochodząca z rejonów dzisiejszej Demokratycznej Republiki Konga, emanuje surową siłą i tajemnicą dawnych rytuałów. Wrzeźbiona z jednego kawałka drewna, jej forma z wyraźnie zaznaczonym czołem i wklęsłym karkiem przywodzi na myśl nieuchwytną obecność duchów opiekuńczych. Kwadratowe otwory oczodołów oraz drobny, niemal wymowny otwór ust zdają się zapraszać do ciszy i kontemplacji – maska milczy, lecz każdy detal mówi o rytuałach inicjacji i utrzymania porządku we wspólnocie.

  Centralny fragment twarzy pokrywa akcent zielonego pigmentu, którego matowa, ziemista faktura kontrastuje z ciemnym, polerowanym drewnem. Obrzeża maski zdobi wieniec z niewielkich okrągłych wgnieceń, niczym ślady dłuta mistrza snycerki, a maleńkie otworki na obwodzie świadczą o dawnym umocowaniu plecionego „kołnierza” z naturalnych włókien – być może niegdyś ozdobionego piórami lub rafią. Te starannie oddane detale składają się na opowieść o kulturze Luba, dla których maski Kifebe były mostem między światem ludzi a królestwem duchów.

  We wnętrzu to dzieło zyska wyjątkową moc przyciągania wzroku – jego geometryczna prostota formy i surowość barw sprawiają, że staje się centralnym punktem wnętrza. Pozwala widzowi zatrzymać się na chwilę i wyczuć puls tradycyjnych obrzędów, nadając przestrzeni niepowtarzalny egzotyczny charakter. Ta maska nie jest jedynie przedmiotem – to fragment żywej historii, w której każdy rytm dłuta i każda smuga pigmentu niosą ze sobą znaczenie i pamięć odległych społeczności.